
foto Salvatore Corona
|
 |

Sas marcas de su Tenore
San Gavino de Oniferi sun una omozeneidade manna de sonu e una
energhia chi nd'essit a campu cun fortza; s'est formadu in su 1972.
Duas boghes de gúturu poderosas, una mesu boghe prena de fantasia e
una boghe forte chi no si repitit mai dan a custu cuncordu unu
timbru únicu chi incantat aberu e chi li at dadu fama in sa
Sardigna intrea. Su repertoriu issoro est fatu de totu sas formas
connotas da antigóriu in custa bidda de Barbagia; su séberu de sos
testos mustrat sa preferensia pro Montanaru, su poeta mannu de
Desulu, ma no lis fartan poesias de Pepinu Mereu, Paulicu Mossa e de
ateros.
In su palcu sos Tenores San Gavino presentan sas cantones in
programma sena si pasare nudda, cun d-un'agguantu e un'atza chi no
timent chimentos.
Grande omogeneità di suono ed energia dirompente sono le
caratteristiche del Tenore San Gavino di Oniferi, nato nel 1972. Due
voci gutturali potenti, una mesu boche fantasiosa e una boche
forte e mai ripetitiva conferiscono al coro un timbro inconfondibile
e di grande fascino, che lo ha reso famoso in tutta la Sardegna.
Il repertorio del gruppo comprende tutte le forme tradizionali in
uso nel paese barbaricino; la scelta dei testi mostra una
predilezione per Montanaru, grande poeta di Desulo, ma non mancano
componimenti di P. Mereu, P. Mossa e altri.
Dal vivo, il Tenore San Gavino propone i brani previsti senza
soluzione di continuità, con una resistenza e un impeto a tutta
prova.
Fabrizio Giuffrida
ascolta:
Campanas de 'idda
mia (237 Kb)
|