
foto Gianfranco Mura
|
 |

Sa paristoria sena fine
de Lidia pitzinna.
Jughet carchi cosa de istranzu, chi rendet inchietos, sa boghe de
Lidia Murgia, cando pronunsiat abellu abellu, cun sos sonos duros e
de búturu de su sardu bolotanesu, sas líricas suas da su volúmene
'Deo, Tue e Deus'.
Allargu da nostalzias fatziles de andáina folklórica, sa chirca
sua est che unucontu chi no finit mai, chi, pro esser cumpridu depet
ligare totu paris sonos, sinnos e paraulas. Est su contu sena fine
de sa 'Pitzinna-a-cudda-bia-de-su-mare', sa paristoria o su contu de
intragna de sa femina artista Lidia Murgia: figuras e sonos antigos
chi torran a ammentare unu mundu ismentigadu, una 'innotzensia
intrulada', de una pitzinna, ma chi no s'ischit cale tempus tenzat;
figuras e sonos chi, comente si siat, dan sustansia a sas timórias,
a sos tabús, a sas frazilidades de sos tempos de oe.
La favola infinita di Lidia bambina. La voce di Lidia Murgia ha un
che di arcano e inquietante quando scandisce, nel suono duro e
gutturale del sardo bolotanese, le sue liriche tratte dal volume Deo
Tue e Deus. Distante da facili nostalgie di stampo folklorico, la
sua ricerca è un’affabulazione continua che per compiersi ha
bisogno di una dimensione totalizzante fatta di suoni, segni e
parole. È la favola infinita della Bambina Oltremare, la storia o
la fiaba interiore della donna-artista Lidia Murgia: figure e suoni
ancestrali evocanti una dimensione perduta, una torbida
innocenza,
infantile e apparentemente atemporale, che, tuttavia, danno
concretezza alle fobie, ai tabù, alla precarietà dell’oggi.
Ivo Serafino Fenu |
|